Mamfe

dit is geschreven op maandag 21 maart.

We zijn weer een tijdje verder, dus tijd voor een nieuw blogbericht.

Er is ondertussen al een week en een beetje gepasseerd sinds mijn laatste blogbericht Veel nieuws om te vertellen dus, ik zal dag per dag alles met jullie overlopen....

Voor dat ik daaraan begin wil ik jullie even melden dat ik het nog steeds goed stel, ik nog altijd de ene ziekte die ik van Lotte mocht oplopen heb opgelopen. (ze zei me, je mag tijdens 3 maanden 1 keer ziek worden). Mijn armen en mijn benen zijn al goed gebruind, maar de rest van mijn lichaam nog niet. Het is ook geen strandvakantie waarbij je heel de tijd in zwemshort ofzo rondloopt. Daarnaast heb ik het gevoel dat ik een beetje verdik van al dat vettige eten.
Dat ik er genoeg van begin te krijgen om Lotte niet te kunnen zien en vastpakken, dat is zowat het ergste denk ik, maar genoeg sentimenteel gedoe, tijd voor een overzicht.


De vrijdag nadat ik Mt Cameroon beklommen had, voelde ik een beetje spierpijn, maar het viel nog mee, dus geen probleem. Ook heb ik denk ik nog niet verteld dat er ook een 20tal Nederlanders ons vrijwilligershuisje mee bevolkten. Zij hadden in Mamfe mee aan de nieuwe school gewerkt en bleven even in Buea als tussenstap naar huis.

Tijdens het weekend was er op zaterdag een voetbaltournooi. Dat ging uit van de ngo ' one football world' en de Duitse regering. UAC is partner met deze organisatie en organiseerde dus het toernooi. Er waren ploegen vanuit heel Kameroen (en 1tje uit Gabon). De winnaars van het toernooi gaan in Juni naar Duitsland om daar een toernooi te spelen tegen de winnaars van andere landelijke toernooien die 'one football world' organiseert (zoals bv in India, Israel, Brazilië).

Op zondag deed ik een nieuwe was en ging ik met Claire, een vrijwilliger uit de VSA, Buea verkennen. Daarna heb ik nog wat voor school gewerkt.

Op maandag kreeg ik dan te horen dat ik deze week (ondertussen al vorige week) naar Mamfe zou vertrekken. Een exacte datum was er niet, enkel 'deze week'.
De rest van de week heb ik dus op school geobserveerd, zoals me was opgedragen, en na de lessen met de leerkrachten gesproken en gezegd wat ze eventueel ter aanvulling zouden kunnen doen, wat ze zouden kunnen 'veranderen'... De leerkrachten stonden hier ook open voor. Zo gaf ik aan Madame Emma van het 4de leerjaar een boekje van tussendoortjes (kleine spelletjes tussen de lessen) omdat ze me zei dat de kinderen druk werden na 2 uur te moeten luisteren....

Woensdag heb ik mee met Jakob en Anna sport gegeven, die les hadden we dinsdag samen uitgewerkt. Het was volleybal. Het toetsen met en zonder tussentoets en terugtoetsen hebben we geoefend. Jakob speelt volleybal, dus dat was een goede hulp als het technisch werd (exacte handpositie enzo).

Op dinsdag heb ik dan – na 3 weken – eindelijk de ICT leerkracht gezien. Samen met haar heb ik alles overlopen wat er van ICT geleerd wordt.
Ook bij haar heb ik een aantal lessen gevolgd. Het was telkens zonder computer of een ander ICT materiaal dat ze les gaf en ze stelde gewoon vragen. Er was geen interactie met de leerlingen.
Het was een herhalingsles (omdat ze pas uit zwangerschapsverlof was) waarbij de lln moesten rechtstaan en als ze een goed antwoord gaven mochten ze gaan zitten. Jammer genoeg stelde ze niet genoeg vragen zodat iedereen kon gaan zitten en op het einde bestempelde ze de nog staande leerlingen als 'dom' omdat deze niets wisten van ICT omdat ze de laatste vraag die ze stelde niet konden beantwoorden (maar de voorgaande wel).

Op vrijdag was het plotseling zover, ik vertrok na 3 weken dan eindelijk naar Mamfe. Joepie!
Om 11 uur zouden we vertrekken, dat werd uiteindelijk 1uur pm. Na ontelbare stops waarbij Mr Orock telkens iets moets gaan regelen kwamen we om 5 uur in Kumba aan (daar rij je normaal minder dan een uur op). Daar hebben we iets gegeten in een restaurant en nog wat extra boodschappen gedaan. Uiteindelijk zijn we in Kumba om 7 uur vertrokken en toen zei Mr Orock 'straight to Mamfe'. Maar dat was buiten de 'plantanes' (bakbananen) gerekend. We passeerden een dorpje waar ze er veel verkochten en dan stopten we om de 5m om over de prijs te discussieren enzoverder enzovoort...

Uiteindelijk kwamen we rond 11 uur 's avonds bij mijn gastgezin aan. De kinderen kwamen naar buiten gelopen om mij de hand te schudden, heel beleefd. De mama (of toch een vd 2) en de papa waren niet thuis, maar dat hinderde niet. De kinderen begonnen vlijtig mijn zakken naar mijn kamer te brengen, open te maken en de inhoud aan een inspectie te onderwerpen. Een van de zonen (Robin) heeft mijn slot nog, doe mij er aan herinneren dat ik het terugvraag...

Ik was uitgeput, heb even kennis gemaakt en ben dan gaan slapen.

De volgende ochtend heb ik nader kennisgemaakt met mijn familie.
Mijn familie behandelt mij (nog steeds) als gast. Als ik het niet vraag, ga ik nooit Foufou en andere traditionele gerechten geserveerd krijgen. Ik heb ze wel al zover gekregen dat ik ze mocht tonen dat ik ook kon kuisen en mee planken sorteren. Ze denken hier echt dat ik niet kan werken. Ik moet uiterst voorzichtig zijn en als ik dan toch iets doe roepen ze 'be carefull' of proberen ze me af te wimpelen door te zeggen dat ik moet gaan rusten, dat het werk gedaan is enzoverder...

Op zaterdag ben ik naar een begrafenis geweest in een nabijgelegen dorpje samen met Mr Benson en Agnes. In de namiddag ben ik in de rivier (cross river) gaan zwemmen, dat was verkoelend!!

Op zondag ben ik weer naar de kerk gegaan en heb ik ontelbaar veel handjes moeten schudden van mensen die me welkom heten in Kameroen. Op zondag komt er veel bezoek, ik mocht niets helpen, dus zat ik gewoon maar bij het bezoek en probeerde ik het Pidgin te verstaan.

Vandaag op maandag, ben ik naar de UAC school hier in Mamfe gegaan en ook naar Mr Benson zijjn school. Blijkt dat ik ga lesgeven in beide scholen.... Dat is voor tijdens (holiday classes) en na de vakantie.

Op woensdag komt hier nog een Nederlandse vrijwilligster bijwonen, dat gaat goed zijn om nog eens Nederlands te kunne praten.
Op zaterdag vertrek ik vroeg in de ochtend richting Buea (terug) om daar een andere bus te nemen naar Yaoundé, waar ik heb afgesproken met Wannes en Charlotte. Normaal gezien ga ik op zaterdag avond al in Yaoundé zijn, maar hier weet je nooit. In Yaoundé nemen we de trein naar het noorden, om daar een bus te nemen naar het extreme noorden om dan een dagje in 'Waza national park' door te brengen.

Dan terug naar mijn gastgezin.
Ik voel me hier (nog) niet echt thuis. Ik word gezien als een gast, zo behandelen ze me en dat willen ze precies ook niet veranderen. Ze refereren ook steeds naar vorige vrijwilligers die wel zo 'leefden' (althans, dat zeggen ze). De mama's en de papa ga ik nooit echt mama en papa noemen. Dat kan ik niet, ik heb maar 1 mama en papa.
De papa eet ook altijd mee met mij, wat ik krijg terwijl de rest vd familie 'Kameroens' eet. Ik weet nu niet of dat altijd zo is, of dat is omdat er een gast is.



Het gezin is heel groot, maar hier in grote lijnen een schets:

Mr Benson: vader en hoofd van het gezin. Hij is de headteacher in een government school, hier in Egbekaw.
Agnes: mama van een aantal kinderen hier.
Suzanne: mama van de rest van de kinderen, zij mankt en heeft iets aan haar ogen.

De kinderen die er zijn:
Mikey: de oudste zoon in het huis, heeft meegedaan aan het voetbaltoernooi en gaat in Juni naar Duitsland
dochter wiens naam ik de hele tijd vergeet
Tina: ongeveer 20 jaar oud gok ik
Blessing: ongeveer 16 jaar gok ik
Robin: kuist de vloer en doet mannenklusjes
Irène: haar naam hoor je heel de tijd door het huis geroepen worden, ze is het jongste meisje en dus het slaafje van alles en iedereen.



wist je dat

de meeste mensen me 'Sam' noemen, omdat ze de 'der' van mijn naam niet kunnen uitspreken. Sommigen kunnen het echter wel en die noemen me gewoon sander
ik besloten heb 3 maanden geen vegetariër te zijn (of toch in mindere mate) maar daarna terug vlees en vis te mijden. Zo at ik gisteren echt veel vis (een halve om precies te zijn). Het heeft me niet gesmaakt en ik had het gevoel dat ik moest overgeven nadien...
De weg naar Mamfé echt slecht is, putten en gaten!! Maar doordat ik zo moe was, kon ik goed slapen!
Water en electriciteit in Mamfe eerder uitzondering dan regel zijn.
het me zonet gelukt is om echt kameroens eten te krijgen, ik heb nog wat gesmeekt. Morgen gaan ze het me serveren....



Ze verwachten hier heel veel van mij. In de auto werd plots duidelijk waarom ik 3 weken in Buea was. Ik moest inderdaad leerkrachten observeren en hen tips geven om de NPA – new pedagogical approach – toe te passen. Dat is me niet zo duidelijk gezegd geweest toen ik in Buea was, anders had ik dat harder gedaan. Maar ik heb het wel gedaan....

Hier in Mamfe ga ik dat ook moeten doen, maar mag ik ook echt lesgeven (joepie, uiteindelijk en toch)! Ik heb er wel een beetje schrik voor, maar het zal wel lukken!!


Groetjes aan de thuisblijvers!
Een dikke knuffel.