de laatste loodjes zijn vooral kadootjes

Dag vriendjes,

Weer een hele tijd geleden hé, dat ik hier nog eens iets gepost heb.

Het einde nadert, ik voel het in school en ook in de familie.

Meer en meer krijg ik vragen van 'je geeft me dit toch als je weggaat' of 'wanneer ga je nu exact weg' en 'ken je dit in België? Nee, dan geven we je dat mee...'.

Mijn koffertje zal dus goed vol zitten, dat is zeker.

De voorbije weken heb ik veel met mijn familie opgetrokken.

Wat is er allemaal gebeurd:

een 2 tal weken geleden was er een bijscholing voor de leerkrachten, waar interactievere lesmethodes werden uitgelegd, dat was wel interessant maar voor mij vooral een herhaling van in school.

Tijdens de weken heb ik vooral computerlessen en wiskunde gegeven. Ook vooral in het 6de leerjaar. In de andere leerjaren is er altijd iets te doen: stages, examens... Daar ben ik dus nog niet veel in binnen geweest, buiten dan om te observeren. Want dat doe ik ook, de leerkrachten observeren en tips geven.

Tijdens de voorbije weken heb ik ook mijn project kunnen verwezenlijken. UAC had een hele grote koffer vol met materiaal (knutsel, didactisch, spel...) allemaal door elkaar. Ik heb dat een beetje uitgesorteerd en ervoor gezord dat er een 'uitleenbox' is waar lln iets kunnen komen lenen als ze materiaal te kort hebben (pen, potloden...) Daarnaast ook nog een 'spellenzak' gemaakt, daar zit allemaal spelmateriaal in dat ik tijdens de speeltijd naar buiten breng.

Nu er meer tijd is voor de leerkrachten vroegen ze me ook om hen met de laptops te leren werken, dus dat ga ik morgen doen.

Met de familie ben ik in het weekend al een paar keer naar de 'bush'/farm gegaan waar we dan flink gewerkt hebben.

Ja, alles is hier goed.

Nog een weekje wachten en ik zal veel foto's posten. Want beelden zeggen meer dan woorden.

Daag vriendjes,

Tot over een weekje ofzo.

Allen welkom zaterdag 29 mei in mijn Belgisch huis om mij hallo te komen zeggen.

Verplicht mee te brengen: iets typisch Belgisch.

vliegen dat het doet

Sorry, ik wou dit vorige week – vrijdag – posten maar er was geen internet.

Het is ondertussen al weer 2 weken geleden sinds ik nog iets gepost heb... sorry daarvoor!

De voorbije twee weken heb ik mij voornamelijk, eindelijk en joepie bezig gehouden met les geven. De eerste week na de vakantie hier (eerste week van jullie vakantie) heb ik goed les gegeven. Een nieuwe ervaring, lesgeven voor Kameroense kinderen. Een hele andere mentaliteit! Ook al wordt door de beide scholen de zweep verboden, de leerkrachten blijven ze gebruiken. Uit de vele gesprekken die ik heb met gastpapa – directeur van een school – merk ik dat we op dezelfde lijn zitten, maar dat de leerkrachten achter blijven...

vorige week en volgende week zijn er student leerkrachten in beide scholen, die heb ik gisteren een hele dag geobserveerd om eens te kijken wat ze hier aangeleerd krijgen...

Vandaag , vrijdag; is het 'holy Friday' , een nationale vrije dag, dus geen school.

Het wordt leuker en leuker in mijn gezin, naast enkele jaloezieën voel ik me hier al meer en meer thuis, maar deze familie zal nooit de echte vervangen hoor... Vandaag heb ik al het hele huis mee gekuist en ze kwamen me zelfs vragen of ik mee wou helpen!

Vorig weekend was er een trouw en een verjaardagsfeest, 2 leuke gebeurtenissen zou je denken... Helaas was dat niet zo, beide hebben ze een vaste structuur.

• begin met een gebed

• welkom speech

• kadoo's

• snijden van de taart (als je een stukje taart wilt moet je naar voren gaan en geld in de schaal leggen)

Als 'white man' en met een papa die voormalig chief is,word ik ook altijd uitgenodigd om op de beste plaatsen te gaan zitten. Zo is er de 'high table', dat zijn de belangrijke mensen op een feest en enkel deze krijgen eten en drinken. De anderen moeten maar hopen dat er nog wat over is. De anderen mogen ook nergens zitten, die moeten rechtstaan of ergens anders gaan zitten, niet in dezelfde zaal als de high table.

Update over de kindjes:

Het meisje haar naam dat ontbrak is Miralish.

Tina, Blessing en Irène zijn eigenlijk geen echte dochters van Mr Benson. Zij zijn hier in huis om te studeren. Zij wonen zelf op het platteland en dat is te ver om te kunnen studeren. Omdat er hier nog plek was zijn ze hier welkom.

Ik heb niet veel te vertellen vandaag, sorry daarvoor!

Alles gaat goed, ik voel me vrolijk, ik voel me blij, ik ben blij.

Vele groetjes thuis!!!

S.

Zweet

Ongeveer 2 weken na mijn vorig blogbericht ben ik er weer. Sorry dat ik zo lang niets van mij laat horen, maar ik heb vaak geen zin om alles uit te typen. Vandaag wel, speciaal voor jullie!

Donderdag en vrijdag van mijn eerste week in Mamfe is er niet veel speciaals gebeurd. Op donderdag was er een ceremonie met traditionele afrikaanse dansen, dat was leuk om te zien en een goede gelegenheid om foto's te nemen. Ik was rustig aan het genieten toen er plots 2 mannen voor mij stonden die zeiden dat ik moest meekomen. Braaf als ik ben, meegegaan. Bleken het politiemannen in burger te zijn (eerst een kwartier gediscussieerd dat ik mijn paspoort niet wou tonen zolang zij zich niet konden legitimeren, want dat konden ze niet... ). Ik mocht geen foto's meer nemen want het betrof een politieke aangelegenheid en dat mag daar niet, zo blijkt... Stommerikken!

Op vrijdag heb ik flink mijn zak gemaakt om op reis te vertrekken en de 'closing' van de UAC-school bijgewoond. Dat ging als volgt: eerst gaan alle leerlingen per leerjaar in hun rij staan, dan was het de 'headteacher' die samen met de kinderen wat liedjes zong, waarbij ze ook moesten bewegen (denk aan ' Tante Fien is dood, ze is al in de hemel... van bij de scouts/chiro/jnm/...). Daarna werden van elk leerjaar de 5 leerlingen die het beste gepresteerd hadden naar voor geroepen en werden de anderen verplicht voor deze leerlingen te klappen. Toen zei de headteacher 'we close' en toen was het gedaan.

Op zaterdag om 2 uur in de ochtend opgestaan zodat ik om 3 uur een kleine auto zou kunnen nemen die me naar Kumba zou brengen vanwaar ik verder zou reizen met een grote 'luxe' bus naar Yaoundé waar Wannes en Charlotte op me aan het wachten waren.

Zo gezegd zo gedaan, ik was enkel vergeten dat ik in Afrika was en dat die 3 uur al gauw 3.40 werd, ik had dus nog meer kunnen slapen.

Toen we in de auto zaten, was ik echt in Afrika. Met 8 in een gewone break-auto. 4 op de achterbank, relatief confortabel en 4 vooraan (2 op de passagierstoel en 2 op de bestuurder z'n stoel, waarvan één iemand de chauffeur was natuurlijk). De bus die ik daarna nam was wel redelijk confortabel maar ik prefereer toch het comfort van een Belgische auto.

Eens in Yaoundé aangekomen was het zeer leuk om nog eens Nederlands te kunnen praten met mensen die je kent en waar het gesprek dus ook niet oppervlakkig blijft. Je kan dan ook ervaringen uitwisselen, gezellig!

Vanuit Yaoundé namen we zondagavond om 18uur de trein, jawel, 18 uur stipt vertrok de trein (NMBS, zelfs Afrika doet het beter) om de volgende dag om 7 uur aan te komen in Ngaoundére. Dat was natuurlijk te mooi om waar te zijn, arriveerden we rond 13uur in Ngaoundére. Een hel van een rit, gewoon een simpel stoeltje, dat al helemaal is doorgezeten.

Op de trein passeren verkopers met allerhande koopwaar dat ze verkopen. Ook als de trein stopt staat de plaatselijke bevolking de trein op te wachten met eten/drinken enzoverder dat ze dan door het raampje verkopen.

In Ngaoundére besloten we meteen een bus van nog eens 8uur te nemen naar Maroua waar we Jean-Luc leerden kennen. De man die ons een hotel bezorgde in het midden van de nacht en de man die onze trip naar het nationaal park Waza regelde en naar Rhumsiki.

Aangekomen in Maroua was ik rotziek van de reis, overgeven, buikpijn heel de reutemeteut. Gaan slapen, maar de volgende dag was het nog niet over. Ook had ik koorts, de wijze raad opgevolgd en meteen naar het ziekenhuis gegaan (met Jean-Luc). Geen malaria, dat was toch al positief! 's avonds voelde ik me plots veel beter. Dat was nodig want de volgende dag zouden we vertrekken richting Waza. Na een rit van 5 uur de volgende dag arriveerden we dan in Waza, waar we omwille van de hitte eerst het hotel in stuikten alvorens we rond 4 uur het park bezochten en eindelijk (na zoveel uur reizen) beestjes zagen. Beestjes zoals giraffen, aapjes, antilopen, gekleurde vogeltjes....

zo besteeden we nog een dag in Waza en de dag erna (het is ondertussen al vrijdag) reden we westelijk, naar de Nigeriaanse grens en Rhumsiki. Onderweg passeerden we nog wat aapjes (gibbons), een artisanale markt en de befaamde stenen van Rhumsiki. Ik had besloten maar een week te reizen, dus voor mij was het tijd om terug te gaan. Ik had gehoopt dat de chauffeur van de auto eventjes in Rhumsiki zou blijven, maar dat bleek niet waar te zijn. Hij vertrok meteen weer huiswaarts... een hele dag in de auto dus.

Terug in Maroua het goedkoopste hotel gekozen (ik had geen geld meer, eigenlijk al heel de reis niet en was mijn visakaart vergeten, danku wannes voor het vele geld dat je me leende!). De volgende dag om 5uur de bus genomen terug naar Ngaoundére, op de trein gewacht, samen met Alexander en Karel (een Fransman en Kameroenees) die de toerist aan het uithangen waren. De trein genomen. In Yaoundé meteen de bus genomen naar Bamenda, in Bamenda de bus naar Mamfé. Zo ben ik in totaal ongeveer 48uur onderweg geweest om van het noorden terug naar Mamfé te gaan. Ik had geen zin om nog ergens te stoppen dus besloot ik meteen door te reizen. Ik was zondagnacht om 0.30 terug thuis. Dus 45 uur gereisd...

Deze week heb ik dan eindelijk les gegeven, tijdens de 'holiday classes', want het is hier vakantie.

Het 6de leerjaar heeft holiday classes om hun voor te bereiden op het nationale examen in juni (zoiets als de diocesane proeven bij ons). Maandag afspraken gemaakt met de leerkrachten en de lessen gemaakt. Dinsdag kon ik niet helpen, dus ben ik samen met mijn familie naar de 'farm' geweest. Dat is een plek langs de rivier waar ze dingen planten en oogsten(het veld eigenlijk). Daar hebben we boompjes verbrand.

Maar terug naar school:

woensdag heb ik voor het eerst echt les gegeven met de 'one laptop per child' laptops. De kinderen vonden het heel leuk, ik vond het ook heel leuk.

Donderdag heb ik dan lesgegeven over het berekenen van het volume van een kubus en een balk.

Vandaag – vrijdag – ging ik daarmee verder gaan en ook nog aardrijkskunde, over de lengte en breedtematen van de aarde. Met de mediaan van greenwich en de evenaar.

Maar dat ging niet door. Deze ochtend kreeg Mr Benson telefoon dat ik de les op maandag zou moeten geven, voor de hele klas. Want tijdens de holiday class is niet iedereen aanwezig.

Dus ging ik vandaag gewoon observeren. Samen met de kinderen een uur op de leerkracht gewacht, maar die kwam niet... Dan ben ik maar naar huis gegaan om van deze tijd gebruik te maken dit blogbericht te typen.

Wist je dat:

– de lln hier 's ochtends om 7 u al in school zijn om de school te kuisen

• Onderaan vind je weer enkele nieuwe foto's....

• ik al zoveel verkeersregels overtreden zou hebben in België?

  • Rijden op een brommer zonder helm

  • rijden in een auto zonder gordel

  • met meer dan 3 op de achterbank

  • met 4 vooraan in de auto

  • de gemiddelde snelheid op de weg van Kumba naar Mamfé of van Bamenda naar Mamfé 8 km/uur bedraagt vanwege de goede staat van de weg....

  • je in de trein ook een halve stoel kan nemen voor de helft van de prijs?

  • we geen Leeuwen en Olifanten hebben gezien omdat ze geen zin hadden de weg opnieuw aan te leggen na het regen seizoen.

  • Het noorden veel Moslims heeft en er dus ook tijdens de busreis 'bidpauzes worden ingelast?

  • De bus 8 uur aan een stuk gewoon doorrijdt en nergens stopt (behalve als je echt dringend pipi moet doen of voor te bidden)

Vriendjes,

Dat was het voor deze keer...

Ik schrijf weer meer een volgende keer!!

Groetjes van een vriend,

Sander

Mamfe

dit is geschreven op maandag 21 maart.

We zijn weer een tijdje verder, dus tijd voor een nieuw blogbericht.

Er is ondertussen al een week en een beetje gepasseerd sinds mijn laatste blogbericht Veel nieuws om te vertellen dus, ik zal dag per dag alles met jullie overlopen....

Voor dat ik daaraan begin wil ik jullie even melden dat ik het nog steeds goed stel, ik nog altijd de ene ziekte die ik van Lotte mocht oplopen heb opgelopen. (ze zei me, je mag tijdens 3 maanden 1 keer ziek worden). Mijn armen en mijn benen zijn al goed gebruind, maar de rest van mijn lichaam nog niet. Het is ook geen strandvakantie waarbij je heel de tijd in zwemshort ofzo rondloopt. Daarnaast heb ik het gevoel dat ik een beetje verdik van al dat vettige eten.
Dat ik er genoeg van begin te krijgen om Lotte niet te kunnen zien en vastpakken, dat is zowat het ergste denk ik, maar genoeg sentimenteel gedoe, tijd voor een overzicht.


De vrijdag nadat ik Mt Cameroon beklommen had, voelde ik een beetje spierpijn, maar het viel nog mee, dus geen probleem. Ook heb ik denk ik nog niet verteld dat er ook een 20tal Nederlanders ons vrijwilligershuisje mee bevolkten. Zij hadden in Mamfe mee aan de nieuwe school gewerkt en bleven even in Buea als tussenstap naar huis.

Tijdens het weekend was er op zaterdag een voetbaltournooi. Dat ging uit van de ngo ' one football world' en de Duitse regering. UAC is partner met deze organisatie en organiseerde dus het toernooi. Er waren ploegen vanuit heel Kameroen (en 1tje uit Gabon). De winnaars van het toernooi gaan in Juni naar Duitsland om daar een toernooi te spelen tegen de winnaars van andere landelijke toernooien die 'one football world' organiseert (zoals bv in India, Israel, Brazilië).

Op zondag deed ik een nieuwe was en ging ik met Claire, een vrijwilliger uit de VSA, Buea verkennen. Daarna heb ik nog wat voor school gewerkt.

Op maandag kreeg ik dan te horen dat ik deze week (ondertussen al vorige week) naar Mamfe zou vertrekken. Een exacte datum was er niet, enkel 'deze week'.
De rest van de week heb ik dus op school geobserveerd, zoals me was opgedragen, en na de lessen met de leerkrachten gesproken en gezegd wat ze eventueel ter aanvulling zouden kunnen doen, wat ze zouden kunnen 'veranderen'... De leerkrachten stonden hier ook open voor. Zo gaf ik aan Madame Emma van het 4de leerjaar een boekje van tussendoortjes (kleine spelletjes tussen de lessen) omdat ze me zei dat de kinderen druk werden na 2 uur te moeten luisteren....

Woensdag heb ik mee met Jakob en Anna sport gegeven, die les hadden we dinsdag samen uitgewerkt. Het was volleybal. Het toetsen met en zonder tussentoets en terugtoetsen hebben we geoefend. Jakob speelt volleybal, dus dat was een goede hulp als het technisch werd (exacte handpositie enzo).

Op dinsdag heb ik dan – na 3 weken – eindelijk de ICT leerkracht gezien. Samen met haar heb ik alles overlopen wat er van ICT geleerd wordt.
Ook bij haar heb ik een aantal lessen gevolgd. Het was telkens zonder computer of een ander ICT materiaal dat ze les gaf en ze stelde gewoon vragen. Er was geen interactie met de leerlingen.
Het was een herhalingsles (omdat ze pas uit zwangerschapsverlof was) waarbij de lln moesten rechtstaan en als ze een goed antwoord gaven mochten ze gaan zitten. Jammer genoeg stelde ze niet genoeg vragen zodat iedereen kon gaan zitten en op het einde bestempelde ze de nog staande leerlingen als 'dom' omdat deze niets wisten van ICT omdat ze de laatste vraag die ze stelde niet konden beantwoorden (maar de voorgaande wel).

Op vrijdag was het plotseling zover, ik vertrok na 3 weken dan eindelijk naar Mamfe. Joepie!
Om 11 uur zouden we vertrekken, dat werd uiteindelijk 1uur pm. Na ontelbare stops waarbij Mr Orock telkens iets moets gaan regelen kwamen we om 5 uur in Kumba aan (daar rij je normaal minder dan een uur op). Daar hebben we iets gegeten in een restaurant en nog wat extra boodschappen gedaan. Uiteindelijk zijn we in Kumba om 7 uur vertrokken en toen zei Mr Orock 'straight to Mamfe'. Maar dat was buiten de 'plantanes' (bakbananen) gerekend. We passeerden een dorpje waar ze er veel verkochten en dan stopten we om de 5m om over de prijs te discussieren enzoverder enzovoort...

Uiteindelijk kwamen we rond 11 uur 's avonds bij mijn gastgezin aan. De kinderen kwamen naar buiten gelopen om mij de hand te schudden, heel beleefd. De mama (of toch een vd 2) en de papa waren niet thuis, maar dat hinderde niet. De kinderen begonnen vlijtig mijn zakken naar mijn kamer te brengen, open te maken en de inhoud aan een inspectie te onderwerpen. Een van de zonen (Robin) heeft mijn slot nog, doe mij er aan herinneren dat ik het terugvraag...

Ik was uitgeput, heb even kennis gemaakt en ben dan gaan slapen.

De volgende ochtend heb ik nader kennisgemaakt met mijn familie.
Mijn familie behandelt mij (nog steeds) als gast. Als ik het niet vraag, ga ik nooit Foufou en andere traditionele gerechten geserveerd krijgen. Ik heb ze wel al zover gekregen dat ik ze mocht tonen dat ik ook kon kuisen en mee planken sorteren. Ze denken hier echt dat ik niet kan werken. Ik moet uiterst voorzichtig zijn en als ik dan toch iets doe roepen ze 'be carefull' of proberen ze me af te wimpelen door te zeggen dat ik moet gaan rusten, dat het werk gedaan is enzoverder...

Op zaterdag ben ik naar een begrafenis geweest in een nabijgelegen dorpje samen met Mr Benson en Agnes. In de namiddag ben ik in de rivier (cross river) gaan zwemmen, dat was verkoelend!!

Op zondag ben ik weer naar de kerk gegaan en heb ik ontelbaar veel handjes moeten schudden van mensen die me welkom heten in Kameroen. Op zondag komt er veel bezoek, ik mocht niets helpen, dus zat ik gewoon maar bij het bezoek en probeerde ik het Pidgin te verstaan.

Vandaag op maandag, ben ik naar de UAC school hier in Mamfe gegaan en ook naar Mr Benson zijjn school. Blijkt dat ik ga lesgeven in beide scholen.... Dat is voor tijdens (holiday classes) en na de vakantie.

Op woensdag komt hier nog een Nederlandse vrijwilligster bijwonen, dat gaat goed zijn om nog eens Nederlands te kunne praten.
Op zaterdag vertrek ik vroeg in de ochtend richting Buea (terug) om daar een andere bus te nemen naar Yaoundé, waar ik heb afgesproken met Wannes en Charlotte. Normaal gezien ga ik op zaterdag avond al in Yaoundé zijn, maar hier weet je nooit. In Yaoundé nemen we de trein naar het noorden, om daar een bus te nemen naar het extreme noorden om dan een dagje in 'Waza national park' door te brengen.

Dan terug naar mijn gastgezin.
Ik voel me hier (nog) niet echt thuis. Ik word gezien als een gast, zo behandelen ze me en dat willen ze precies ook niet veranderen. Ze refereren ook steeds naar vorige vrijwilligers die wel zo 'leefden' (althans, dat zeggen ze). De mama's en de papa ga ik nooit echt mama en papa noemen. Dat kan ik niet, ik heb maar 1 mama en papa.
De papa eet ook altijd mee met mij, wat ik krijg terwijl de rest vd familie 'Kameroens' eet. Ik weet nu niet of dat altijd zo is, of dat is omdat er een gast is.



Het gezin is heel groot, maar hier in grote lijnen een schets:

Mr Benson: vader en hoofd van het gezin. Hij is de headteacher in een government school, hier in Egbekaw.
Agnes: mama van een aantal kinderen hier.
Suzanne: mama van de rest van de kinderen, zij mankt en heeft iets aan haar ogen.

De kinderen die er zijn:
Mikey: de oudste zoon in het huis, heeft meegedaan aan het voetbaltoernooi en gaat in Juni naar Duitsland
dochter wiens naam ik de hele tijd vergeet
Tina: ongeveer 20 jaar oud gok ik
Blessing: ongeveer 16 jaar gok ik
Robin: kuist de vloer en doet mannenklusjes
Irène: haar naam hoor je heel de tijd door het huis geroepen worden, ze is het jongste meisje en dus het slaafje van alles en iedereen.



wist je dat

de meeste mensen me 'Sam' noemen, omdat ze de 'der' van mijn naam niet kunnen uitspreken. Sommigen kunnen het echter wel en die noemen me gewoon sander
ik besloten heb 3 maanden geen vegetariër te zijn (of toch in mindere mate) maar daarna terug vlees en vis te mijden. Zo at ik gisteren echt veel vis (een halve om precies te zijn). Het heeft me niet gesmaakt en ik had het gevoel dat ik moest overgeven nadien...
De weg naar Mamfé echt slecht is, putten en gaten!! Maar doordat ik zo moe was, kon ik goed slapen!
Water en electriciteit in Mamfe eerder uitzondering dan regel zijn.
het me zonet gelukt is om echt kameroens eten te krijgen, ik heb nog wat gesmeekt. Morgen gaan ze het me serveren....



Ze verwachten hier heel veel van mij. In de auto werd plots duidelijk waarom ik 3 weken in Buea was. Ik moest inderdaad leerkrachten observeren en hen tips geven om de NPA – new pedagogical approach – toe te passen. Dat is me niet zo duidelijk gezegd geweest toen ik in Buea was, anders had ik dat harder gedaan. Maar ik heb het wel gedaan....

Hier in Mamfe ga ik dat ook moeten doen, maar mag ik ook echt lesgeven (joepie, uiteindelijk en toch)! Ik heb er wel een beetje schrik voor, maar het zal wel lukken!!


Groetjes aan de thuisblijvers!
Een dikke knuffel.

op z'n afrikaans

We zijn weer een tijdje verder.... een weekje ongeveer om precies te zijn.

Ik kreeg te horen dat ik 'ergens volgende week' naar Mamfé vertrek, ik grapte toen " dus het kan zijn dat dit ook volgende zondag is" , doodserieus antwoord "ja.".

Ik blijf dus in Buea voor een tijdje wat niet wilt zeggen dat ik hier vakantie neem en niets voor school doe. Ik heb al menigeen getypt en bij een volgende internetgelegenheid wordt dat ook naar België doorgepost indien nodig.

Zoals je kan zien op de foto's ben ik vorig weekend naar zee geweest op zaterdag, samen met een weeshuis hier in de buurt. Dit weeshuis heeft een of ander samenwerkingsverband met UAC vandaar dat het met hun busje was en dat ik mee kon. De regel was; kindjes mogen enkel in de zee met iemand die kan zwemmen, een 'white man' dus... Er waren ook nog enkele mensen uit Nederland en Frieda, de mevrouw uit Oostenrijk.

Mijn huisgenootjes zijn vorige vrijdag richting Mamfé vertrokken en ik en Frieda waren de enigste vrijwilligers onder UAC die nog in Buea waren. Zondagavond kwam Frieda haar man aan en een vriendin, dus dan waren we niet meer alleen... Maar nog steeds teveel Duits!

Om dan verder te gaan, zondagochtend ben ik met Frieda naar de markt geweest en in de namiddag heb ik samen met de buren – Elvis en Cedric – gekaart. Ik was op ons balkon patience aan het spelen toen Elvis vroeg of ik het hem wou leren, het bleek te moeilijk voor hem dus speelden we maar 'tsjek', dat spel met 7 kaarten waar je enkel zelfde nummer of zelfde symbool mag afleggen (de kaartvariant van UNO). Nadien hebben ze me nog uitgenodigd om mee films te komen kijken en computerspelletjes te spelen. Ze toonden me toen ook de snellere cyber, die het me mogelijk maakte foto's up te loaden (kijk maar eens onderaan).

Maandag ben ik naar school geweest en leerkrachten geholpen, eerst hielp ik de leerkracht van 5B, die nog toetsen aan het doen was. Hij was aan het verbeteren en had een nieuwe opgave op bord geschreven. Computerexamen, zonder computer.

Dit waren de vragen: 1) teken een computer (5punten) 2) geef vijf redenen waarom de computer gebruikt kan worden (5 punten).

Ik hield de klas stil (wat moeilijker was dan ik dacht, ik was te gemoedelijk maar had echt streng moeten zijn blijkbaar, dat zag ik nadien toen een leerkracht begon te roepen en ze ineens stil waren. Ze waren die gemoedelijke aanpak niet gewoon, maar moet ik daarom die strenge houding overnemen en ook gaan roepen?

Na 12uur volgde ik mee een les in 5A, de past perfect. Een moeilijke les waar het niet lukte het de leerlingen deze tijd te leren. Nadien vertelde de leerkracht me dat hij de NPA toepaste (new pedagogical approach), hierbij moeten ze meer uit de leerlingen laten komen. Dus vertrekken vanuit een leerlinggesprek. Ondertussen heb ik hem een lesconcept gegeven dat hij kan gebruiken als hij wil, of hoe het aantrekkelijker voor de leerlingen wordt.

Ik ben al in verschillende klassen geweest en het viel me op dat juffrouwen veel strenger zijn dan de meesters. Die zijn gemoedelijker en laten een beetje geluid in de klas toe.

Omdat ik alleen zou zijn tot woensdag besloot ik iets tof te zoeken om te doen ondertussen, Frieda vertrok dinsdag op 3daagse trektocht langs en door Mount Cameroon. Ik vroeg of ik mee mocht, dus gingen we op gesprek met de gids, het was in orde!

Nu heb ik dus de Mount Cameroon beklommen en zit ik terug in de warmte op het balkon. Ondertussen zijn Anna, Jean en Jakob (huisgenoten) terug uit Mamfé en hebben een 20tal Nederlandse studenten ons verblijf even opgevrolijkt door met veel matrassen onze living te bezetten. Zij zaten in Mamfé en hebben daar iets gebouwd. Zaterdag vertrekken ze en nu lopen ze hier dus wat rond. Ik was hier dus nog geen 2 uur of ik zat al in het busje van UAC op weg naar een dorpje voor School on Wheels, jammer genoeg waren er geen stoelen en ging het dus niet door. Daarom dat ik hier nu zo'n lang blogbericht kan typen. Maar ik denk dus nog wel aan school hoor!

Morgen ga ik in de 4de leerjaars meevolgen. 's namiddags zal er geen school on wheels zijn, wegens een groot voetbaltoernooi zaterdag.

Maar dus ; mijn ervaringen op de berg, Mount Cameroon.

Mount Cameroon is een vulkaan en had zijn laatste eruptie in 2000. Het zand van Limbé (waar ik zaterdag was) ziet daarom zwart, door de lava.

De beklimming was niet zoals ik dat gewoon was in Europa, geen paadjes naar boven, geen redelijk begangbare paden, geen goed uitgestippelde wegen... maar recht omhoog in 1 rechte lijn. Een heuse klim die niet op een dag gedaan werd. Na een vermoeiende 6uur stijgen in hitte, regenwoud en savanne kwamen we aan bij hut 2 (na hut 1 en de nieuwe hut achter ons gelaten te hebben). Hier verbleven we voor de eerste nacht. Op iets met planken kon je een matras leggen en slapen. Daar hebb ik ook mijn eerste Kameroens put-kakje gedraaid, want hier in Buea hebben we een gewone wc, maar daar was het dus een put, een gat in de grond. Maar het was verdorie een zeer zware klim! Echt waar, zeer zwaar! De 2de dag stond er een 10uur durende wandeling op het programma, waarvan 3 uur klimmen naar de top en 7 uur afdalen langs vulkaankraters, versteende lava, savanne en hele mooie landschappen. Wat een gevoel als ik de top bereikte, doorzettingsvermogen en goede moed zijn nodig om dat te kunnen volbrengen. Echt waar, een zware klim! Het geheim om Mount Cameroon op te kunnen klimmen: 'nooit naar boven kijken, enkel naar de stenen aan je voeten en de volgende wegmarkering.' Tijdens het laatste stuk van de klim heb ik die tip echt gebruikt en stap voor stap naar boven geklommen.

De afdaling dan: mama en Lotte ik heb jullie tip goed gevolgd, ik heb geslalomd naar beneden, goed hé, dat is waarom ik nu geen pijn heb in mijn benen denk ik.

We passeerden vulkaan kraters van erupties in 2000, 1999 en oudere. De recente vulkaankraters roken nog steeds naar sulfer. Door een zwart landschap wandelen heeft ook wel iets, dat is de versteende lava die nog in zandvorm is en soms in steen vorm.

De tweede nacht bracht ik door in een tentje aan een bronnetje.

's ochtends bleek dat er 3 liter water van mij verdwenen was, dat is niet meer terecht gekomen... ik moest dus water filteren van het bronnetje (het was niet al te zuiver) en dat drinken, dat is ook goed gekomen!

De afdaling ging dan verder door het regenwoud. Varens die even hoog zijn als bomen, bananenbomen, bomen met wortels bovengronds, lianen, alles int gigantisch en groot. Mooi!

Rond ongeveer 2 uur 's middags bereikten we de bewoonde wereld. Nu heb ik zo waar je voeten beginnen aan de voorkant van je benen 2 gapende wonden van mijn schoenen, maar dat is alles. Mijn linkerschoen heeft het niet al te best overleefd, mijn schoenen blijven hier in Kameroen.

Nu over dit alles heb ik dus 6 uur, 10uur en 6uur gewandeld. Waarvan 9uur klimmen, nu moet je weten dat er elk jaar een mount cameroon race is. Dan proberen renners zo snel mogelijk naar de top te gaan en terug via dezelfde weg. Dit jaar deed de snelste dat in 4uur en 10minuten. Zowaar een klim van 900meter naar 4090 meter en terug!

Tijdens deze trektocht moest ik mijn grote rugzak niet zelf dragen, daarvoor had ik een 'porter', een drager. Die nam ook al mijn eten en water mee. Ikzelf droeg mijn fototoestel, eten en wat kleren, voor de koude en wind. Die dragers doen 1 keer per week deze klim en ze gingen dus met onze rugzakken sneller dan wij met de lichte rugzakken...

Het is een eenmalige ervaring denk ik, ik denk niet dat ik hem nog opnieuw wil doen... heel misschien... maar wel een geweldige ervaring!!!

Tijdens het terugrijden naar ons stulpje met de taxi bedacht ik me hoe goed je moet kunnen autorijden om hier geen ongelukken te krijgen!

Tijdens de 2de nacht ontdekte ik ook dat de maan hier als een lachend mondje lacht inplaats vandat die zijdelings staat...

Zo, dat was het voor vandaag... als je graag iets wilt weten... stuur me een mailtje en ik zal antwoorden!

belofte maakt schuld

Blog

Dit bericht is geschreven op 1 maart en op 3 maart, vandaag slaat op 3 maart.

De reis is goed en wel verlopen, we zijn goed aangekomen in Douala.

Dat is al één goed punt, voor de rest verblijf ik nu eerst een week hier in Buea en dan vertrek ik waarschijnlijk dit weekend naar Mamfe, maar dat kan ook een andere dag worden....Vandaag 3 maart kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk woensdag of donderdag zal worden.

Ik verblijf nu in het guesthouse van Mr Orock, dat zijn 2 huisjes waar er nu in totaal 8 vrijwilligers verblijven. Waarvan 4 duitsers, 2 hollanders en een italiaan.

Eergisteren bracht ik een bezoekje aan de UAC school hier in Buea. Een hoog niveau! Vandaag volgde ik in de voormiddag de lessen in het 6de leerjaar. Het 6de leerjaar kan hier al vierkantswortels oplossen. De straffen die ik gebruikt zag worden waren; buitenzetten, oren rond draaien en petsen op de poep.

Daarna ben ik samen met Jakob en Anna (2 Duitse vrijwilligers) sportlessen gaan geven. Jakob leerde de kinderen het toetsen van de volleybal en dat hebben we geoefend. De kindjes houden hier heel veel van knuffels en high-fives, dat is wel tof. In de namiddag ben ik gisteren 2 maart meegegaan met het school on wheels project, dan gaan ze naar een van de 4 omliggende wijken (die allemaal met BO beginnen) om daar de schoolleerlingen extra les te geven, te helpen met huiswerk, spelletjes te spelen...

Deze namiddag was er geeen school on wheels project dus ben ik met Anna en Friedi (nog een Duitse) naar een marktje geweest in een van de wijkjes waar ik een portefeuille en 'klouklou' kocht. Klouklou lijkt op een stokje maar is gemaakt van pindakaas, het is dus wel lekker!

Voor de rest hoe het hier is: héél warm, ik denk dat ik het nog nooit zo warm gehad heb, het 'vervelende' is dat er praktisch geen water is om af en toe een douche te nemen. Ondertussen zijn we al enkele dagen verder en ik denk dat ik het warme weer gewoon aan het worden ben. Het is niet meer zo warm, of het voelt toch niet meer zo warm... Vandaag heeft het zelfs eventjes geregend, regen als in 5 druppels per vierkante meter.

Qua eten heb ik alleen nog maar warm eten gekregen en ik denk dat dat niet gaat veranderen.

Gisterenavond was het omelet met sandwish, deze ochtend waren het gebakken bananen met een groentensausje en deze middag waren het gebakken patatjes met een groentensausje. Ondertussen heb ik ook al gekookte bananen met pikante saus, iets dat op confituur moet lijken...

De mensen hier zijn heel vriendelijk en van mensen die 'white men, white men' roepen heb ik niet veel last, geen eigenlijk buiten dan de kleutertjes in de nurseryschool.

Alles wat me gezegd is (lange broeken, rechterhand, met handen eten, korte broeken onder de knie...) wordt hier ontkracht, maar ik denk dat dit komt omdat ik nu in de stad ben. Iedereen draagt hier 'merk'kledij en gewoon tshirts en broeken... Ik zag wel al mensen met 'traditionele' kleren, maar die zijn in de minderheid.

Hoe het er hier uitziet?

De straat is een grote markt. Naast de huizen staan er kraampjes die dan weer aan de rand van de weg eindigen. Ettelijke gsm kraampjes, vele etenskraampjes en langs de kant van grote wegen staan er mensen die benzine verkopen in van die dame-jane's (oude veel te grote wijnflessen). Ik zag ook al één benzine station, de prijs ligt iets lager dan hier. Gisteren ben ik naar het politiekantoor geweest voor een kopie van mijn paspoort, dat is ook al in orde.

Uiteindelijk is het gelukt vandaag mijn simkaart te activeen. Hier moet je eerst een simkaart kopen, dan moet je die gaan registreren in het kantoor van de maatschappij, daarna moet je die herladen en nog later moet je er geld opzetten... een vreemd systeem, ben blij dat het werkt!

Dit is mijn nummer en je kan bellen via bellen.be 0023778455713

Ik zag ook al veel hagedissen en enkele gekko's, veel gekleurde vogeltjes ook natuurlijk!

Ik hoop dat ik in Mamfe dicht bij water zit waar ik af en toe eens kan inspringen (op risico van die leuke beestjes die eitjes leggen onder je huid, maar dat neem ik er wel bij als ik mij af en toe -lees elke dag-kan verfrissen... warm! Ik moet nog acclimatiseren denk ik...

Vandaag is het leuker en leuker aan het worden, ik begin het gewoon te worden, de temperatuur niet meer te voelen, evenveel last hebben van de muggen, maar jammer genoeg heb ik nog maar weinig contact met echte kameroense mensen. De meesten kennen enkel 'pidgin', dat is een combinatie van engels/frans/traditionele talen en is echt niet te verstaan. De mensen die ik ontmoette en mee praatte waren voornamelijk van UAC, zoals Lawrence, dat is de man die hier dienst doet als 'manusje van alles' , mij kwam ophalen aan de luchthaven , mee geld ging afhalen, simkaart..; alle praktische zaken. Een toffe kerel!

De taxi's zijn hier ook zeer grappig, met 3 achterin en met 2+chauffeur voorin, dat is het maximum. Ze laten stoppen doe je door te wuiven met je hand en als ze iemand langs de weg zien wandelen tuuten ze in de hoop dat die mee zou gaan...stoppen kan overal, er zijn overal 2 'rijstroken' tenzij ieamand beslist in het midden te rijden...

Vandaag merkte ik dat kinderen 'white man' roepen, maar dat is niet vervelend. Gewoon een handje opsteken en ze roepen 'how are you' en dan roep je terug 'fine and you', zij antwoorden 'fine' en je kan verder wandelen... Dat doet me denken aan een liedje dat ik 4 maart leerde van enkele kindjes terwijl ik op de headteacher aan het wachten was : “ you have to say hello to your neighbour” een mooi liedje!

Groetjes aan het thuisfront!

S.

de eerste indruk

mopje waar ik me verplicht voor voel het te maken: het ziet hier zwart van het volk.... hahahaha!!!


ok ik had heel veel getypt in een document en wou het online zetten maar dat lukt blijkbaar niet, het zal voor later zijn.. sorry

maar alles gaat goed momenteel, waarschijnlijk vertrek ik volgende week ergens naar mamfe, daar waar ik 3 maand ga blijven. nu verblijf ik in het guesthouse met andere mensen, voornamelijk uit Duitsland

Morgen een ontmoeting met de leerkracht van computers... normaal gezien want feitelijk moest dat vandaag gebeuren....

maar alles is oke met mij, in het begin had ik het veel te warm en miste ik Lotte heel hard, nu ik haar gehoord en gezien heb is dat vele beter!

Het is hier tof, maar door het guesthouse voel ik me nog niet echt thuis... hopelijk komt dat in mijn gastgezin!!


Groetjes,



groeten, zoen en knuffel..

s.

vertrek foto's

Als er 'stop' staat geschreven, gaan we er rond.

aangekomen

Dag allen

veilig en wel ben ik gearriveerd, heelhuids aangekomen en alles ok!!

meer info later

Et c'est parti.

Vrienden, familie, schoolgenoten, docenten, professoren, ouders, aanverwanten, bezoekers...

allemaal even welkom!

Het avontuur gaat nu echt beginnen!

Terwijl de klok verder tikt en de kerktoren elk moment 1 uur kan slagen trek ik de ritsen van mijn koffer toe, zet ik mijzelf en de koffer op de weegschaal en ontdek dat ze mee mag op het vliegtuig (joepie!).

Vandaag is't voor echt, na ongeveer een goed jaar voorbereiding in de zin van motivatiebrieven, aanmeldingsbrieven, gesprekken, infodagen, koopzondagen, familiegroetjes enzo meer is de dag gekomen.

De zon staat hoog aan de hemel (of toch in Kameroen) en schijnt haar schone stralen.

Een prachtige dag om te vertrekken!

Tot straks luchthaven! Tot straks vliegtuig! Tot straks eten op het vliegtuig! Tot straks wolken!

Tot straks iedereen!